De rust vinden om te rusten – persoonlijk verhaal

Dit is een persoonlijke gastblog door Diana ’t Hooft. Ik ken Diana al een tijdje via de Facebook groep en de workshop die ik een tijdje geleden gaf, deed ik samen met haar. Ze heeft een eigen praktijk voor natuurvoedingsadvies Natural Feedback. 

Ik moet tot rust komen. Aan alles in mijn lijf voel ik dat ik mezelf voorbij heb gelopen. Wéér ben ik in die valkuil gevallen. Of ben ik er zelf ingesprongen? Doe ik het mezelf aan? Ben ik zelf verantwoordelijk of doet “het leven” dit met mij? Of is het onervarenheid en onwetendheid en al doende leer ik van mijn eigen leven?

Iets meer dan twee jaar geleden besloten mijn man en ik om met onze kinderen naar Zweden te verhuizen voor een nieuwe baan. De eerste keer dat mijn man en ik gingen kijken werd ik overrompeld door zoveel ruimte en natuur. Prachtig! Hier zou ik helemaal tot rust kunnen komen van roerige tijden in Nederland. Dus een maand of wat later stapten we met zijn vieren in het vliegtuig om aan ons Zweedse avontuur te beginnen.

Toen we eenmaal in Zweden ons nieuwe leven richting moesten geven gebeurde er iets waar ik niet op voorbereid was. Er kwam rust. Maar die was zo overweldigend. Zo verschrikkelijk pijnlijk. Mijn kinderen gingen naar school en mijn man ging vol overgave zijn nieuwe baan aan. Hij was daardoor hele dagen weg en niet bereikbaar voor mijn emotionele moodswings.

Eerst dacht ik dat het heimwee was en gemis. Dat was het ook maar voor een deel. De uren die ik alleen doorbracht heb ik Zweden nog een paar meren bezorgd met mijn tranen. Ik was voor het eerst van mijn leven echt alleen. Huilend liep ik met mijn ziel onder mijn arm. Wie was ik hier? Helemaal blanco als een onbeschreven blad kon ik opnieuw sturing geven aan mijn leven in Zweden.

Het rare is dat je in de eerst fase van rust vooral dingen voelt die je niet leuk vindt. Negativiteit heet dat. En in die negativiteit zit onrust. Je doet eigenlijk niks significants maar je ervaart een permanente onrust in je kop en lijf. Het was geen verveling en een kwestie van mezelf maar nuttig maken. Het ging dieper.

Ik ging de rust ontwijken. Poetsen, shoppen, bellen, mailen, facebooken, youtuben, koken, nieuwe mensen proberen te ontmoeten, gasten ontvangen, en vooral mijn gevoel uit de weg gaan. Op momenten dat ik “druk” was ging het goed. Kon ik zeggen; Ja Zweden is hartstikke leuk was en het gaat goed met mijn gezondheid.

Het inzicht was dus eigenlijk, ik kan niet lichamelijk genezen als ik emotioneel niet genees. Maar ja wat zijn dan je emotionele wonden waar je van moet genezen?

Na een tijdje deed het leven weer wat het altijd doet. Je meeslepen en je voor keuzes gooien. Mijn man zijn baan liep totaal anders. Het hele project stond op losse schroeven en er vielen triest genoeg veel ontslagen. Zo kwam er weer onzekerheid . Weg rust. De financiële situatie was ook niet om over naar huis te gillen en we woonden in een veel te dure huurwoning. In Nederland was er ook zoveel aan de hand. Ik was nodig daar voor mijn gevoel. Dat was waar ik goed in was. Mezelf nuttig maken voor anderen.

Ik voelde mijn cystes letterlijk knappen omdat ik op knappen stond. Ik begon meer dan ooit (15 jaar leven met endometriose) een relatie te zien tussen tussen mijn denken, voelen en de reactie van mijn lichaam daarop. Alle energie die ik emotioneel gezien uit me laat lopen vertaald zich in lichamelijk bloeden.

Met dit inzicht kon ik wat. Ik voelde dat dit een belangrijke sleutel was in mijn persoonlijke pad naar genezing. Het inzicht was dus eigenlijk, ik kan niet lichamelijk genezen als ik emotioneel niet genees. Maar ja wat zijn dan je emotionele wonden waar je van moet genezen?

Mijn man kon zijn baan behouden maar dan met een heel andere invulling. De kinderen wilden niet meer weg en dus zouden we in Zweden blijven wonen. Huis te koop zetten in Nederland zou voor financiële rust zorgen. Maar wat wilde ik? Terug naar wie ik was? Terug naar mijn georganiseerde en toch fijne drukke leventje in Nederland?

Ik ging zitten, dagen lang de bossen in. Dit was een groot besluit. Weer was er verdriet. Huilen, het moest eruit. Wat ben je aan het doen? Dat vroeg ik mezelf zo vaak af. Er kwam een punt waarop de vraag veranderde naar wat wil ik. En dat was eng want wilde ik het antwoord wel horen. Of nog enger, wie zou ik teleur stellen met het antwoord? Mijn gezin? De mensen thuis in Nederland? Of mezelf?

Het antwoord zat diep en was een wens die er altijd al was. Een wat simpeler leven en meer vrijheid. Ik wilde een klein huisje met weinig hypotheek. Een stukje grond voor mijn moestuintje en kippen. Een kat en een houtkachel. Wat ruimte om te ademen. Een gastenhuisje voor familie en vrienden. Een rust kwam over me heen. Ik wenste dus minder in plaats van meer maar toch voelde het als iets enorm groots.

Mijn man en kinderen wilde er wel in mee maar vooral manlief zag dit als een te ambitieus plan in eerste instantie. Hij wist nog niet dat hij een paar maanden later op zijn eigen stuk land in Zweden de eerste palen zou slaan voor ons zelf te bouwen huisje en ons huis te koop zou staan in Nederland.

We hebben een jaar lang gebouwd en verbouwd en het is nog steeds niet af maar we komen er wel. Een emigratie en 3 keer verhuizen in 2 jaar tijd. Een hele hoop stress en onrust. Een lege spaarpot en kopzorgen. Maar toch doorgaan om uiteindelijk het doel te bereiken. Rust vinden om te rusten. In een leven wat uit eindelijk een simpeler leven gaat zijn. Het eist zijn tol al die stress. Moet het zo zijn? Moest ik op dit punt belanden om weer waardevolle lessen te leren en zo gezonder te worden?

Het antwoord is JA. Ik vind namelijk steeds meer rust die ik zo zocht en nodig had. Nu voel ik dat ik mijn grenzen echt wel ergens heb liggen en dat weet ik omdat ik ze opgezocht heb. Mijn emotionele zijn en mijn lichaam zijn meer verbonden dan ooit te voren. En ik voel dat ik klaar ben voor de volgende fase.

Door deze hele levenservaring ben ik begonnen met liefdevolle heling naar mezelf. Met een andere manier naar mijn lichaam te kijken. In gedachten connectie te maken met mijn lichaam. Cellen communicatie. Alsof ik 1 geheel ben in plaats van in de 3 stukken: lichaam, ziel en denken. Het lijkt te werken daarom wil ik dit verhaal ook delen. Of je nou endometriose hebt of wat anders.

Ik ben dus door die eerste nuttige negatieve fase van rust heen gegaan. Gevoelens ervaren als boosheid, verdriet en schuldgevoel. Vooral schuldgevoel. Zelf schuld. Gedachten als: het is mijn schuld, ik doe het niet goed, ik ben niet goed genoeg, wie ben ik, waarom kan ik het niet, waarom ik, waarom werkt mijn lijf niet, waarom laat mijn lijf mij in de steek, wat doe ik verkeerd, heb ik mezelf dit aangedaan?

Gedachten vol boosheid en angst als: kutlijf, niks is goed, niks maakt uit wat ik doe, rot wereld, ik ben het zat, rotleven hier op aarde, ik voel me machteloos, ik moet de controle zien te krijgen, waarom is er godverdomme niemand die me snapt, klotezooi in mijn hart, hoofd en buik.

Gedachten als verdriet: ik ben zo moe, ik moet vechten, strijden, er boven op komen, knokken, waarom moet ik weer huilen , ik zie er niet uit, ik ben mislukt, ik heb zo’n pijn, haal het weg, ik kap ermee, ik verdien dit niet, ik probeer toch alles goed te doen, waarom ik, ik ben zo bang.

Geen joepiedepoepie gevoelens dus. En ondanks dat ik deze gevoel ens nog wel is ervaar ben ik nu ook in een andere fase belandt.

Wie weet genees ik, is mijn ziekte eigenlijk mijn raadgever geweest in plaats van mijn vijand. Ten slotte bestaat de ziekte niet buiten mij.

De acceptatie fase. Ok ik heb gehuild, ben boos geweest, zo vreselijk boos op het leven, en mijn portie schuldgevoel knaagt soms nog steeds aan mijn ziel. Maar nu accepteer ik mezelf. Dus ook al die negatieve emoties. Wat is acceptatie voor mij?

Acceptatie is stoppen met vechten.

Acceptatie is stoppen met mijn angst denken ook al is dat het moeilijkste wat er is.

Acceptatie is stoppen met mij aan te trekken wat anderen van mij vinden maar vooral wat ik van mezelf vindt.

Acceptatie is stoppen met denken dat alle genezing alleen buiten mezelf te vinden zijn.

Acceptatie is stoppen met mezelf continu naar beneden halen. Acceptatie is stoppen met slachtoffer zijn van mijn eigen lichaam.

Acceptatie is stoppen met die continue aanwezige onrust dat ik nuttig moet zijn want anders..

Ik begon met een praktische oefening en die pas ik nog steeds toe. Want het eenmaal weten (denken) en het voelen (ziel) is fijn maar de laatste stap is het doen (lichaam).

Ik ga liggen op een fijne plek. In bad, op bed, op de bank, in het gras, op het zand. Het maakt niet uit waar. Ik sluit mijn ogen en begin met bewust ademen. Gedachten laat ik toe want ik ben geen monnik in een spiritueel klooster. Ik stuur mijn gedachten. Ik bedenk me dat ik alles ben, mijn denken, voelen en lichaam. Ik ben 1 met mezelf en laat het stromen. Ik ben het gezonde dieet, de coach, het aardse, het goddelijke, ik ben de beste healer, adviseur en raadgever. Maar alleen voor mij. Deze helende gedachten gaan naar mijn handen. Ik leg mijn handen met deze energie op mijn pijn. Mijn bloedende buik. Mijn cystes, mijn littekens. Ik voel het en ik ben het. Ik ervaar en neem waar. Ik heb contact. Echt contact met niemand anders dan mezelf. Er is geen goed of fout. Alles verdwijnt en er is alleen het nu. Er is alleen maar liefde.

Door deze oefening ben ik nu veel beter in het loslaten van slechte energie. Ik ben meer in het moment. Mijn zelfvertrouwen is gegroeid net als mijn overtuiging wat een mooi holistisch wezen we eigenlijk zijn. Ook al zijn we ziek en voelen we ons niet compleet. Soms doe ik de oefening weken niet en voel ik dat er geen “tijd” is. En soms ga ik weer vol overgave lief zijn voor mezelf. Ik weet nu alles is ok. Ik heb nog steeds een ziekte. Een vervelende pijnlijke eierstok, maar weet dat ze mijn liefde en aandacht nodig hebben en niet mijn destructieve ik. Het blijft een proces maar wel een waar ik met vertrouwen naar durf te kijken. Wie weet genees ik, is mijn ziekte eigenlijk mijn raadgever geweest in plaats van mijn vijand. Ten slotte bestaat de ziekte niet buiten mij.

Wordt vervolgd… Liefs Diana