Het persoonlijke verhaal van Maggie

Dit is het persoonlijke verhaal van Maggie, over haar ervaring met endometriose. Wil jij ook je verhaal delen op de site? Stuur dan een mailtje naar heleen@endometriosedieet.nl.

Mijn menstruatie begon op mijn twaalfde. Ik weet nog dat ik ontzettend trots was op mijn eerste bloeding; ik voelde me een vrouw. Al gauw bleek menstrueren minder glorieus te zijn dan ik dacht en op mijn zeventiende ging ik naar de huisarts voor de pil, vooral omdat ik heel onregelmatig menstrueerde. Aangezien ik daarnaast ontzettend veel last van acne had, besloot hij me de Diane-pil voor te schrijven.

Mijn menstruaties gingen altijd gepaard met pijn. Om me heen hoorde ik dat meer meiden daar last van hadden. Het hoorde erbij. Maar door de jaren heen werd deze steeds erger en ik had ook heel veel pijn bij de stoelgang. Bezoekjes naar de huisarts leverden niets op en ik slikte Advil tot ik een ons woog.

Op een gegeven moment kwam ik in aanraking met het candida-dieet. Ik herkende veel klachten die hoorden bij candida en besloot het dieet te gaan volgen. De klachten namen af, maar menstrueren was nog steeds geen feestje.

Omdat ik er van overtuigd raakte dat al die hormonen in mijn lijf niet goed waren, besloot ik te stoppen met de pil en liet ik een koperspiraaltje plaatsen. Toen brak de hel pas echt los. Ik was na een toiletbezoek vaak niet meer in staat te lopen, laat staan te bewegen. Dit was duidelijk geen oplossing, dus de spiraal ging eruit.

In die tijd bezocht ik een orthomoleculair arts die me de Mirena aanraadde. Ik was sceptisch: alweer zo’n ding in mijn lijf, alweer hormonen. Ze verzekerde mij dat de hormonen in veel geringere mate en alleen plaatselijk werden afgegeven. En ze gaf aan dat het kon zijn dat ik niet meer ongesteld werd. Dat klonk als muziek in mijn oren.

Ik liet de Mirena plaatsen en ging vervolgens bijna van mijn stokje. Mijn huisarts keek me bevreemd aan toen ik naderhand vroeg of ik weer even mocht gaan zitten. Begrip hoefde ik uit die hoek nog steeds niet te verwachten. De eerste dagen daarna waren geen pretje, maar al gauw was deze spiraal een zegening. Geen menstruaties meer, geen pijn meer. Rust.

Die rust duurde vier jaar. En daarna begon de ellende weer. Elke maand werd de pijn heviger en ik besloot de spiraal te laten verwijderen. Ik vond zelf dat ik me niet ziek mocht melden omdat ik ongesteld was. Maar ik liep op mijn werk vaak letterlijk krom van de pijn rond.

Uiteraard had ik al vaker op het internet gezocht naar eventuele oorzaken van mijn pijn en elke maand werd het vermoeden sterker dat mijn symptomen pasten bij endometriose. Toch duurde het nog een tijd voordat ik dat hardop durfde uit te spreken. Ik was toch zeker geen hypochonder die na het lezen over ziektes meteen dacht: ‘Dat heb ik ook!’ Ik nam mezelf niet serieus.

Maar toen ik ook bloed ontdekte bij de stoelgang, vooral tijdens de menstruaties, wist ik dat het menens was. Ik kaartte het aan bij mijn gynaecoloog en binnen twee weken lag ik op de operatietafel in de universiteitskliniek in Münster.

Er werd op voorhand een grote operatie gepland omdat de artsen vermoedden dat de endo zich niet alleen op mijn baarmoeder, maar ook in mijn darm bevond. Achteraf vertelde mijn chirurg me dat hij niet kon geloven dat ik niet eerder gediagnosticeerd was met endometriose. Mijn hele buik zat vol en ook een deel van mijn darm moest worden verwijderd. Op mijn linkereierstok werd een chocoladecyste verwijderd en deze eierstok bleek niet meer te werken. Omdat mijn man en ik een kinderwens hebben, werd besloten me geen hormoonbehandeling te geven. Het was volgens de artsen het beste zo snel mogelijk zwanger te raken.

Zwanger worden lukte niet. En de pijn ging ook niet weg. Ik begon alles te lezen wat maar met endometriose te maken had en heb bij het lezen van Endometriosis: A Key to Healing And Fertility Through Nutrition van Dian Mills heb ik bittere tranen gehuild. Ineens werd me duidelijk dat deze ziekte niet wegging. Dat de operatie uiteindelijk geen oplossing was. Maar ook omdat ik me eindelijk begrepen voelde door iemand.

Daarna kwam de woede. Waarom hadden al mijn artsen en natuurgenezers me nooit iets verteld over endometriose? Waarom namen ze mij niet serieus? Uiteindelijk kwam ik erachter dat ik het meest boos was op mezelf. Ik had mezelf uiteindelijk nooit serieus genomen. Ik had me met een kluitje in het riet laten sturen. Ik had alles uit handen gegeven aan mensen waarvan ik dacht dat zij het wel wisten. Ik nam me voor dat me dat nooit weer zou gebeuren. Mijn gezondheid is net zo goed mijn eigen verantwoordelijkheid als die van de artsen.

Daarom wil ik nu alles weten over endometriose en de heling daarvan. Ik ben ervan overtuigd dat een holistische aanpak het beste werkt. Niet alleen voeding, maar ook rust en balans in je leven zijn cruciaal bij het bestrijden van de ziekte. En dat is soms een heel gevecht. Met jezelf, met je werkgever, met die reep chocola of dat broodje kaas dat je ligt aan te staren. Ik doe mijn best, elke dag opnieuw. Meer kan ik niet doen.