Zwangerschap en vruchtbaarheid, Persoonlijke ervaringen
Update: zwangerschap en bevallen met endometriose
Ik wil deze blog schrijven omdat er nog weinig bekend is over zwanger zijn wanneer je endometriose hebt, en de eventuele invloed daarvan op je bevalling. Dit is dus puur mijn ervaring, en zegt absoluut niks over hoe het voor jou zal zijn! Maar om er meer aandacht en bekendheid aan te geven, wil ik dit hier toch graag delen.
En daarbij zal ik mijn ervaring ook aanvullen met de ervaringen van jullie, mijn lezers en leden van de Facebook groep. Gelukkig zijn de ervaringen heel wisselend!
Zwanger en endometriose
Laat ik beginnen met dat je vaak hoort dat zwanger zijn een ‘cure’ is voor endometriose. Bij mij was het zo dat wanneer ik sprak over klachten tijdens het zwanger zijn ik meteen te horen kreeg: “neehoor dat heeft niks te maken met endometriose, want je bent zwanger en dat is goed voor de endometriose”. Nu is het zeker waar dat je tijdens je zwangerschap natuurlijk geen cyclus meer hebt, en dat is inderdaad heel goed voor endometriose. Je maakt veel meer progesteron aan, en veel minder oestrogeen, alles is gewoon compleet anders en in principe ontwikkelt er geen nieuwe endometriose tijdens deze periode.
Maar dat betekent niet dat je er geen last van kan hebben. Bestaande haarden, littekenweefsel, verklevingen kunnen wel degelijk klachten veroorzaken en zelf heb ik in beide zwangerschappen daar ook veel last van gehad. Zeker ook in het begin, terwijl je buik fysiek gezien dan nog helemaal niet groot is of erg groeit, alles van binnen is toch aan het veranderen en uitzetten en ik had daar soms flink pijn van.
Van ervaringen van jullie heb ik ook vaak gehoord dat zwanger zijn juist een enorme zegen is! Dus sommigen hebben gewoon 9 maanden geen pijn en voelen zich fantastisch. En sowieso is het natuurlijk mooi en bijzonder om zwanger van een kindje te zijn, zeker wanneer je endometriose hebt. In mijn geval heb ik wel veel klachten gehad maar dat kwam niet alleen door de endo. Ik had gewoon een pittige zwangerschap met veel kwaaltjes en klachten (zoals erge misselijkheid en bekkenklachten).
Toen ik hoogzwanger was en al mocht bevallen, kreeg ik enorme pijnaanvallen die geen weeën waren. Best eng en niemand had een idee wat het was of waardoor het kwam. In het ziekenhuis herkende geen enkele verloskundige of arts mijn soort pijn/klachten. Zelf denk ik dat het door de endometriose komt, in mijn geval.
Bevalling en endometriose
Ik wilde dit keer heel graag een natuurlijke bevalling en heb daar enorm mijn best voor gedaan. Maar de enorme pijnaanvallen op het einde hielpen niet erg, ook kwam mijn bevalling (weer) niet natuurlijk op gang. Toen het bijna zover was vond ik het allemaal erg spannend, en heb ik ook een rondvraag gedaan in de Facebook groep wat andere ervaringen zijn met bevallen wanneer je endometriose hebt, en of het eventueel invloed kan hebben. Gelukkig waren er ook genoeg positieve verhalen, maar toch ook wel aardig wat ervaringen van vrouwen die het idee hadden dat endometriose wel invloed kon hebben op het verloop van de bevalling. En redelijk wat met een keizersnede.
Uiteindelijk begon mijn bevalling deels vanzelf en deels met inleiden. Mijn vliezen braken toen vanzelf en ik kreeg hele pijnlijke weeën. Ik probeerde deze zo goed mogelijk op te vangen (wat ik onder andere leerde tijdens een cursus hypnobirthing) maar dit was al snel niet meer te doen qua pijn. Ik had echt extreem veel pijn en kon er niet doorheen ademen. Helaas bleek dat na een tijd dit zo te hebben, ik nog geen enkele ontsluiting had. De weeën deden dus eigenlijk niks, ondanks dat ze zo pijnlijk waren.
Dit was een enorme teleurstelling natuurlijk, en sterkte mijn gevoel dat het geen ‘normale’ weeën waren. Uiteindelijk heb ik een ruggenprik moeten nemen (wat ik eigenlijk niet wilde) en toen heb ik een beetje ontsluiting gekregen gedurende de nacht die volgde. De volgende dag vorderde de ontsluiting weer minder en kreeg ik weeënopwekkers. Helaas na urenlang hielp dit ook niet voldoende, ondanks dat ik toen wel echt flinke weeën had. Ik kwam niet verder dan 6cm ontsluiting en kreeg uiteindelijk (na ongeveer 30 uur nadat alles begon) weer een keizersnede.
Ik had op dat moment ook vrede met de keizersnede, want ik was door alle opties heen. Het ging niet anders. En ik kreeg een gezonde dochter van 4 kilo en dat is natuurlijk het allerbelangrijkste!
Zelf heb ik wel het idee gehad dat – in mijn geval – mijn endometriose invloed op dit alles heeft gehad. Zeker gezien de pijnaanvallen toen het nog geen weeën waren, en ook de extreem pijnlijke weeën die niet voor ontsluiting zorgden. De gynaecoloog durfde er weinig over zeggen, ze weten het gewoon niet. Wel heeft hij tijdens de keizersnede endometriose kunnen zien bij mijn baarmoeder.
Endometriose en vruchtbaarheid
Het is natuurlijk enorm fijn en bijzonder dat ik weer zwanger heb kunnen raken terwijl ik endometriose heb. Al heb ik het, vind zelf, vrij goed onder controle, de endometriose is bij mij niet weg. Zoals ik ook in mijn vorige blog schreef, denk ik ook dat ik voor een groot deel gewoon geluk heb. Ik wil niemand het gevoel geven dat alleen wanneer je ‘doet alsof ik het doe’ je ook zwanger kunt raken. Of dat wanneer je het dieet niet volgt of bepaalde supplementen niet neemt, je niet zwanger kunt raken met endometriose.
Naar aanleiding van mijn laatste blog, kreeg ik ook redelijk wat vragen over wat ik precies ‘gedaan had ervoor’ maar ik heb alles gedeeld wat ik daarover te zeggen heb.
Dus ik vind zelf dat ik gewoon enorm geluk heb gehad. Ik heb een geweldige zoon van 6 en een fantastisch lief dochtertje van 4,5 maand.
Na de bevalling
Minder geluk had ik ná de bevalling, mijn herstel verliep heel langzaam en moeizaam en ik kon zelfs enkele weken vrijwel niet lopen. Dit was een erg zware tijd waar ik het niet makkelijk mee heb gehad. Ik ben nog steeds aan het herstellen en sterker worden, wat nu wel met kleine stapjes steeds beter gaat. Ik kan weer een stuk meer maar ben nog wel bezig met fysiotherapie en probeer langzaam wat fitter te worden door te zwemmen.
Ik heb nog best veel pijn en de enorme pech om, ondanks dat ik fulltime borstvoeding geef, alweer ongesteld te zijn (met mijn zoontje werd ik dit pas weer 11 maanden na de bevalling!). Eerst leek dit wat minder zwaar te zijn dan voorheen. Maar de laatste keer was echt weer heel heftig en pijnlijk. Kortom ik ben er dus nog lang niet en ik ben nog altijd druk met gezond zijn en blijven, en de balans in mijn lichaam proberen te vinden.
Coming soon
Ik ervaar de laatste tijd veel ondersteuning bij het gebruiken van etherische oliën, dit gaat verder dan alleen ‘aromatherapie’ omdat ik ze meer inzet als supplementen (die ik gebruik mag je ook innemen). Ik heb sindsdien opvallend meer energie, iets wat altijd al een lastig punt voor me was. Maar ik merk ook veel ontgiftingsverschijnselen erdoor, dus omdat ik nog borstvoeding geef dus ik nu weer een klein stapje terug. Maar ik ben me er wel steeds meer in aan het verdiepen en erover aan het lezen, en hoop daar meer over te delen hier. Mocht je alvast meer willen weten, dan mag je me ook een mailtje sturen of een berichtje via Facebook.
Wat is jouw ervaring met zwanger zijn/bevallen terwijl je endometriose hebt? Ik hoor graag je ervaring in de reacties!
Gefeliciteerd met jullie wondertje
Thanks voor het onder de aandacht brengen. Door professor de Hooghe in Leuven is mij op het hart gedrukt dat mijn verklevingen wel degelijk complicaties kunnen veroorzaken bij een zwangerschap. Om die reden én met de bijkomende klachten door hormoon behandelingen raadt hij daarom IVF af en raadt hij een buikoperatie aan alvorens zwanger te raken.
Zwanger geworden met ivf en al heel vroeg in de zwangerschap helse buikpijnen, af en toe dacht ik echt dat ik vanbinnen kapot scheurde en dat mijn baarmoeder met vruchtje en al naar buiten zou komen. Enorm misselijk geweest de hele zwangerschap en onbestemd gevoel dat het niet goed zat. Met 28 weken zwangerschapscholestase ontwikkeld en ik werd steeds zieker. Uiteindelijk met 31 weken opgenomen met zwangerschapsvergiftiging en toen bleek dat de placenta heel klein was en niet goed werkte (waar ik altijd bang voor was vanwege de andenomyose maar kreeg steeds te horen dat dit geen invloed heeft op je zwangerschap en dat een zwangerschap juist een gunstige invloed heeft)
Kindje bleek veel te klein en het heel zwaar te hebben.
Uiteindelijk in het zkh gelegen tot 33+ 5 weken en toen vanwege foetale nood een spoed keizersnede.
Kleine man geboren met 1100 gram en 38 cm
Na heel wat weekjes ziekenhuis mochten we een klein maar naar omstandigheden gezond mannetje mee naar huis nemen. Ons wondertje!
Ondanks de borstvoeding werd ik al heel snel weer ongesteld met bijbehorende pijnen. Dit is uiteindelijk ook de reden geweest om na 7 maanden te moeten stoppen met borstvoeding, ik kon niet meer
De Endometriose specialist geeft wel echt aan dat zij niet gelooft dat de problemen tijdens de zwangerschap toeval/pech geweest zijn. Zij ziet vaker problematische zwangerschappen en bevallingen alleen die cijfers lijken nooit aan elkaar gelinkt te worden.
Ik volgde zowel voor de zwangerschap als tijdens zo goed mogelijk het Endometriose dieet en lette op alles wat ik op mijn huid smeerde etc. Ik denk dat dit wel echt van invloed is geweest, het kleine beetje bloed en voeding wat via de navelstreng bij Gijs kwam was iig van de best mogelijke kwaliteit
Bij mijn eerste zwangerschap voelde ik mij vrij wel perfect. Een verademing, heerlijk vond ik het. Wel had ik ineens heftige pijn rond de 18wk. Mij werd vertelt dat dit kwam doordat mijn baarmoeder blaas en darmen aan elkaar verkleefd zaten en door de groei van de baarmoeder werd dit uit elkaar getrokken wat pijn deed. Maar ik leefde in een roze bubbel. Mijn man zegt ook wel eens jij zegt altijd dat zwanger zijn heerlijk was maar zo heerlijk was het niet hoor. Je had ook best vaak pijn. Gek genoeg kan ik mij dat gewoon niet zo heel erg herinneren. Ik vond die groeiende buik en dat getrappel gewoon magisch. Vanaf 36 wk voelde ik minder leven. Elke dag naar het ziekenhuis maar nee er was niks om zorgen om te maken. Ik voelde dat het niet klopte en ik heb zo gehuild dat ik nog 1 keer terug mocht komen. Uiteindelijk bleek die dag dat het wel degelijk niet goed zat. Ons kindje had een groei achterstand van 4 wk. Ik moest gelijk blijven. De volgende dag is ons dochtertje geboren. Met een gewicht van 2440 gram.
Toen ons dochtertje een half jaar was heb ik een zware operatie ondergaan. (Inmiddels ben ik nu al 8 keer aan mijn buik geopereerd) maar dit was de eerste heftige operatie die negen uur heeft geduurd. Na deze operatie mocht ik niet meer natuurlijk bevallen omdat ik een pouch heb. (Mijn endeldarm scheurde spontaan uit elkaar tijdens de operatie)
Onze tweede zwangerschap was een buitenbaarmoederlijke zwangerschap wat ze bij de ivf pas ontdekte na 10 weken.
Onze derde zwangerschap was heel anders dan de eerste. Tot 14 wk had ik bloedingen. Ik moest rust houden en bij 18 wk begon het bloedverlies opnieuw. Panisch was ik. Doodsbang om ons kindje te verliezen. Vanwege de eerste zwangerschap werden er vanaf 20 wk regelmatig groei echo’s gemaakt. De arts had het vermoeden dat de groeiachterstand van ons eerste dochtertje wel zeker de oorzaak kon zijn van de endometriose. (Ondanks dat het bij mij niet in mijn baarmoeder zelf zit) Bij 32 weken kreeg ik net zoals jij beschrijft die helse pijnen. Ik dacht dat de weeën begonnen waren. Op de monitor leek het alsof ik weeën had want het piekten. Het duurde alleen te kort voor weeën. Bij 32 en 33 wk hebben ze mij opgenomen. Uiteindelijk dachten de artsen dat de pieken pijnpieken en dus geen weeën. Wat zij aangaven was dat ons dochtertje tegen het littekenweefsel en verklevingen in mijn buik zat aan te trappen en bewegen. Dit gaf de pijn. Zij hebben toen ook getwijfeld om haar te halen omdat dit beter voor mij zou zijn. Helaas had ook zij een groeiachterstand en hebben we in overleg besloten dat we haar tot 38.5 zouden laten zitten. Dit zou het allerbeste voor haar zijn en zo kon ze nog verder groeien en haar longetjes ontwikkelen. Dit heb ik ook gered. De laatste week lag ik elke dag aan de ctg. Ons dochtertje groeide in mijn rug en mijn placenta lag voor dit in combinatie met haar groeiachterstand zorgde ervoor dat ik haar amper tot niet voelde. Hel was dit. Ik lag snachts met mijn handen op mijn buik te wachten tot ik haar voelde voordat ik weer in slaap durfde te vallen. Gelukkig is zij met 38.5 met een keizersnede ter wereld gebracht. (Ik mocht haar zelf uit mijn buik halen, prachtig!) Ik verloor hierbij 1600 ml bloed omdat mijn buik al diverse keren open gemaakt is. Het blijkt dat je steeds meer bloedvaatjes aan maakt wanneer ze je openmaken. Hierdoor kreeg ik dus ineens zo veel bloedverlies. Ons dochtertje woog 2405 gram
Endometriose heeft dus wel degelijk effect op een zwangerschap. Op twee punten. Zowel positief als negatief. Ik had over het algeheel minder pijn toen ik zwanger was. Ook is in mijn eerste zwangerschap een cyste verdwenen. Maar de schade die al aangericht is door de endometriose in mijn lijf dat veranderd niet. Het littekenweefsel en de verklevingen die zijn niet prettig in een lichaam dat veranderd en groeit en waar een kindje in beweegt. In mijn geval voelde ik dit wel. Ondanks dat is moeder worden alle pijn dubbel en dwars waard en ervaar ik het als iets geweldigs.
Hetgeen wat ik als ergst ervaren heb in mijn zwangerschap is de enorme angst om te verliezen.. die vergeet je niet. Pijn vergeet je.. je weet dat je pijn hebt gehad maar hoe het echt voelde..
toen ik zwanger was van ons eerste kindje wist ik niet dat ik endometriose had (symptomen wel, maar het was nog niet gediagnostiseerd). Daarvoor had ik wel spiraal laten zetten, om zo min mogelijk last te hebben van mijn menstruaties. En aangezien ik toen binnen 4 maanden zwanger was, ook niet heel veel ‘extra’ last gehad van mijn menstruaties.
Ook tijdens de zwangerschap geen spannende dingen, bij de eerste echo een cyste ontdekt, maar die was net 3 cm en dus klein dat ze daar niets meer gingen doen.
Maar toen ik 37 weken zwanger was, kreeg ineens heftige aanhoudende buikpijn. Wat ik een paar dagen eerder ook al had gehad. Maar echo en hartje luisteren liet toen zien dat alles goed was. Tot die avond… (korte versie) ik werd met spoed naar het ziekenhuis gebracht. Ik krijg een spoed keizersnede onder algehele narcose. Ik blijk een inwendige bloeding te hebben in de buik. De placenta is nog intact en via de keizersnede werd ons dochtertje geboren, haar hartje klopte nog, maar ze ademde niet zelf. Ze heeft ernstig zuurstoftekort en overlijdt uiteindelijk 3 dagen na de geboorte.
Hoe kon dit nou gebeuren? Ze was helemaal perfect en volmaakt, maar de inwendige bloeding in mijn buik is haar fataal geworden. Mijn lichaam stoot dan het eerste af wat het niet nodig heeft en dat was in dit geval ons kindje, om mij te kunnen redden.
Na verschillende gesprekken met de gynaecoloog werd mij de vraag gesteld of ik Endometriose had. Wat ik dus niet wist dat ik het wel degelijk had. Ik ben doorverwezen naar Dr. Maas van het MMC Veldhoven. Hij is een endometriose specialist en hij stelde inderdaad de diagnose.
De inwendige bloeding is veroorzaakt door een verkleving die is gescheurd door het uitzetten van de baarmoeder, waarbij een bloedvat is gescheurd. In combinatie met een bloedstollingsafwijking die ik (achteraf gezien) dus ook nog had is het die avond/nacht helemaal misgegaan. Ook ik heb het nog maar net gered…
Maar onze wens voor een kindje was grote dan de angst, want eigenlijk is het vette pech wat ons ons is overkomen. Veel vrouwen hebben endometriose en raken zwanger en alles gaat het vaakst wel goed.
Dus hebben we gekeken naar de verschillende mogelijkheden om toch weer opnieuw zwanger te raken. Met natuurlijk extra controle/behandeling van alles er om heen.
Eerst een MRI, toen een kijkoperatie, toen een grote buikoperatie om ervoor te zorgen dat alles ‘obstakels’ uit mijn buik zouden zijn en het een ‘schoon’ begin was om te starten. Eerst met IUI en toen met IVF. Niet het makkelijkste traject, nog steeds in rouw om ons overleden dochtertje en nog steeds geen nieuwe zwangerschap. Maar 3,5 jaar later, na de 2e punctie en 1e cryo terugplaatsting, bleek ik weer opnieuw zwanger! Ik werd de hele zwangerschap goed onder controle gehouden en duidelijke en goede afspraken werden gemaakt omtrent de bevalling wat zeker een keizersnede zou worden.
Ik durfde niet op de natuurlijke manier te bevallen. Ik wilde graag een ruggeprik, zodat ik wel deze bevalling mee zou kunnen maken. Dat is helaas niet gelukt. De anesthesist wilde het risico niet lopen dat als ik weer een inwendige bloeding zou krijgen, ik alsnog onder algehele narcose moest en dat zou dan wellicht te traumatisch worden. Deze keuze kwam hard aan en heb ik een paar weken moeten laten bezinken om te kunnen accepteren dat ik nooit mijn eigen kind geboren zou zien worden. Maar ook dat was voor niet het voornaamste, als mijn zoontje maar geboren zou worden en nog in leven zou zijn. Nadat ik met precies dezelfde termijn als bij mijn dochtertje, zichtbaar bloedverlies had, ben ik naar het ziekenhuis gegaan. Bang voor wat zou komen, maar gelukkig viel het mee en was alles goed met ons. 1,5 week later is met de geplande keizersnede ons zoontje met 38 weken geboren. Nu inmiddels een kleuter van 4 jaar.
Endometriose heeft mijn leven behoorlijk kapotgemaakt en het mooiste bezit van mij afgepakt. Maar toch kan het dus ook als je endometriose hebt, om een normale zwangerschap te hebben met een goed afloop van een gezond kindje in je armen.
Ik snap dat mijn verhaal misschien ook wel angst kan geven, maar ik wil dit toch wel met jullie delen, want ook dit kan gebeuren door endometriose.
Zo blij met dit artikel! Zoveel herkenning. En hoop zo dat er iets mee gedaan gaat worden!
Onze zoon (1 van een de tweeling andere kindje met tien weken afgestoten) van bijna zes was een trauma zwangerschap en bevalling door vroegtijdige weeen (niemand weet of adenomyose de oorzaak was)
Nu opnieuw zwanger…(alle miskramen daar gelaten) en daar zijn we zeker heel blij mee… maar ook weer veel bloedverlies steeds wat zeker onzekerheid geeft!
Daarbij die buikpijn die je beschrijft heel herkenbaar… als mn kindje draait bijv…
Geen idee hoe deze bevalling zal lopen… ik voel me wel gesteund door bovenstaande reacties en je blog, net of je niet alleen bent met ‘klachten’ die niemand wil toeschrijven aan endometriose of adenomyose.
Ten eerste wat “fijn” om steeds meer andere verhalen te lezen zodat je weet dat je niet alleen staat.
Ik heb hier ook 2 zwangerschappen mogen meemaken wat op zich een wonder was aangezien ze vaak vertelde dat de kans heel klein zou zijn.
Voor mijn eerste zwangerschap was voor de zoveelste keer “alle” endometriose verwijderd. Niet heel veel later werd ik zwanger. De zwangerschap zelfs viel qua pijn van de endo wel mee want die was net “weg” wel heb ik veel problemen gehad met vroegtijdig weeën, ik ging vanaf week 25 ziekenhuis in en uit en met 30 weken de longrijping. Had ook al een paar cm ontsluiting. Het was een enge tijd vooral omdat je niks weet en elke kramp angst geeft. Mijn meid was ook veelste klein. En is met 38 weken gehaald doormiddel van een inleiding doordat ze te klein was. Ik kreeg een ballonnetje in de avond en in de ochtend om 7 uur werd er gekeken, hij was eruit gevallen maar nog geen weeën, we hebben toen tot 10 uur gewacht of het zelf zou komen en anders zou ik toch echt weeopwekkers krijgen. Om 10 uur begonnen gelukkig we weeën zelf maar wat een drama. Ik wist wat pijn was en had al meerdere bevallingen gezien waarbij mensen op adem konden komen tussen een wee door maar bij mij bleven ze komen, 2 uur waren hels maar ik mag van geluk spreken dat het er naar 2 waren want om 12 uur met 2 keer persen is ze geboren.
De tweede zwangerschap daarin tegen was echt hels. Tussen beide kinderen zit 15 maanden in. Dus ik was redelijk snel zwanger van de 2e. Maar in die korte tijd dat ik dus niet zwanger was is er zoveel endo gekomen dat ik al vrij snel in de zwangerschap verdrukking kreeg. Met 12 weken kon ik niks meer door de pijn en dus ook niet voor mijn dochter zorgen waardoor ik aan de oxycodon (morfine) moest. Had daar al vaker aangezeten en wist dat ik het absoluut niet wilde maar ik moest om op mijn benen te kunnen staan voor de eerste. De hele zwangerschap was een en al pijn en overleven en ook bij hem al vroegtijdig weeën. W36.6 ging ik naar de spoed voor de zoveelste keer met weeën en net voor dat ze me naar huis wilde sturen om dat het waarschijnlijk niet doorzetten zat ik weer in een weeën storm. Die weeën storm.begon rond 1 uur en om 10 over 2 is de kleine geboren. Beide leken die 2 en ruim 1 uur wel dagen te duren qua pijn maar toen ze er eenmaal waren was die pijn al snel vergeten. We moesten wel 1 nachtje blijven ivm met de morfine die in de hele zw had geslikt maar wonder boven wonder ging dat gelukkig allemaal goed met de kleine man.
Bij mij dus 2 verschillende zwangerschappen door de endometriose. Bij de ene was het net weg gehaald waardoor ik geen pijn daarvan had en dat euforische gevoel had yes even geen pijn de aankomende tijd doe mij nog maar 10 zwangerschappen om die pijn niet te voelen. En bij de ander helemaal vol waardoor zelf 6maanden lang morfine nodig was om op de been te blijven. Bij beide vroegtijdige weeën, ontsluiting, verkleinde baarmoedermond en beide te klein maar ik durf niet te zeggen dat die problemen kwamen door de endometriose.
Maar ieder kind blijft een wonder, hoeveel pijn je door een zw ook hebt en hoe zwaar alles ook is zodra je die koppies ziet ben je dat vergeten..ze zijn het zo waard!
Ik ben Bea (36) en heb iets meer dan 10 jaar geleden de diagnose endometriose gekregen.
Na jarenlang maandelijks (na maandstonden) een geweldige niercrisis te krijgen.
Dokters vonden het niet geloofwaardig dat het na de maandstonden kreeg.
Tot ze per ongeluk bij nakijken van maag (wat eigenlijk ook onrechtstreeks door langdurende pijn endometriose was), uitkwamen op een uitgezette nier. Deze was natuurlijk al half stuk door de jaren dat die niet goed kon werken.
Ze hebben me een aantal keren geopereerd. Met stents voor de vernauwing tegen te gaan in de urineleider waar endometriose rond zat. Dit hielp niet. En ze hebben mijn blaas van vorm veranderd en de urineleider geherimplanteerd.
Dit werkt, oef! Nu al 10 jaar.
Ik heb 3 zoontjes gekregen op natuurlijke wijze! Dit terwijl het bijna ‘onmogelijk’ was.
De twee eerste zwangerschappen waren zalig. Op koliekpijnen van darmen na (door intolerantie van ei), was alles prima. Dus besloten we voor een 3de te gaan, misschien te snel op mekaar? Ik weet het niet. Of kwam het door een lichte val die ik maakte toen ik 16 weken zwanger was? Ze zeggen van niet, die dokters. Maar ze waren al vaker ‘fout’.
Op 32 weken zakte ik in mekaar van de pijn. Ik had al langer geen enkele energie meer, ik was al bij gynaecologe en huisarts. Ik kreeg ijzertabletten, maar ik had al achter infuus van ijzer gevraagd omdat ik wist hoe ik me voelde niet normaal was.
Ik belandde dus een week nadien op spoed met acute pijn. Ik schreeuwde het uit. Ocharme mijn zoontjes die dit zagen gebeuren. Ambulance is me komen halen. In ziekenhuis ging ik ofwel in choque ofwel flauw, mijn bloeddruk was bijzonder laag. Verder herinner ik me de mri, braken, pijn, helse pijn. Mijn buik zat dus inwendig vol bloed/vocht. In de buikholte.
Pijn, pijn, weeën van de stress/pijn, weken aan een stuk. Dokters wisten niet wat te doen. Vermoedelijk was er iets gescheurd. Ze dachten aan endometriose/littekenweefsel/band baarmoeder…
Het was een hel. Ik heb veel bloed bijgekregen. Ze hebben me aan monitors gehangen, allerlei. En daar lag ik, met weeën om de zoveel minuten. Een week niet kunnen slapen van de pijn. Niet kunnen plassen, niet kunnen wandelen. Pijn, pijn.
Telkens de zoon in buik schopte was het een hel. Pijn. Dit is het enige wat ik me nog herinner van die periode. Na een week dat al de gynaecologen van het ziekenhuis onderling hebben gediscussieerd kreeg ik eindelijk pijnstilling, morfinederivaten, weeënremmers en zelfs dafalgan (), maar ook antipsychoticum. Allemaal samengesteld door anesthesist voor zo weinig mogelijk gevaar voor de baby.
1 keer zakte de hartslag van zoonlief voor we bloed bij kregen, we waren op 32 weken in OK. Couveuse stond klaar, kinderarts,… een heel team. Midden in nacht. Gelukkig herpakte meneertje zich.
Na 2 weken ben ik zelf naar huis gegaan, ze deden niks meer met mij, het ging allemaal ‘iets’ beter. Ik kon enkele meters stappen. Ik plaste geen bloed meer. Ik werd binnenstebuiten gedraaid. Geen ontsluiting. Ik vroeg om naar huis te gaan. Oudste zoon deed niks dan huilen, omdat hij me miste. De middelste noemde mijn man papa en mama.
Op 38 weken werd ik ingeleid. 2 chirurgen aanwezig. Epidurale was totaal mislukt. Heb dus alles gevoeld. Wat een helse pijn.
Het bloed zat nog steeds in mijn buik, keizersnede zou niet evident geweest zijn. En gezien ik reeds 2 maal natuurlijk beviel.
Maar het deed zo pijn. En ook mentaal want ik durfde geen druk te zetten uit schrik opnieuw bloeding te krijgen!
Maar ik kreeg hem eruit geduwd
Jammer genoeg ging het zo snel dat hij bloed/vocht inademde. Hij belandde dus op neonatologie en mocht hem nog niet direct pakken… maar ik heb zo een kangoeroekamer genomen en na enkele daagjes sliep ik langs zijn couveuse. Ik ging dan enkele uren per dag naar huis voor de 2 grootsten. Waggelend, want ik kan pas sinds enkele maanden meer aan buik verdragen. De kleinste is nu 15 maanden.
Alles is dus goed gekomen! De borstvoeding is zelfs zeer goed gelukt.
Manneke heeft wel veel stress in zich, maar dat begrijp ik natuurlijk helemaal. Ik verwen hem 🙂
Ben zo dankbaar voor mijn jongetjes!
Soms mis ik een 4de baby, maar ik zal het maar niet meer riskeren…
Hopelijk heeft iemand iets aan mijn verhaal. Ik voelde me toen eenzaam omdat de dokters in de boeken zijn moeten gaan, zelfs de professor van Leuven.
Ik kon dus niet vergelijken met niks of niemand.
Het was allemaal 1 groot vraagteken.
Eind goed, al goed! Al moet ik wel nog aan mijn conditie beginnen werken